Posmrtni ostaci sedam osoba ubijenih u školi u Grabovici, u novembru 1992. godine, kao i još jedne žrtve rata čije mjesto pogibije nije poznato, ukopani su u selu Većići.
Posmrtni ostaci sedam žrtava ekshumirani su na lokalitetu Plitska, iz masovnih grobnica koje su otkrivene 2002. i 2004. godine, a ostaci osme žrtve ekshumirani su na lokalitetu Duboka.
Munevera Avdić, predsjednica Organizacije porodica šehida, poginulih boraca i nestalih osoba “Vrbanja” Kotor Varoš, izjavila je da je današnjih sedam žrtava iz grupe od 150 nestalih u jednom danu.
“Putem DNK analize se dokazalo ko su. Porodice su to identifikovale. Međutim, tada ih nisu preuzeli, jer su to bili mali dijelovi tijela, koščice. Kako vrijeme ističe, gubi se nada da će uopšte biti išta pronađeno. Bolje onda prihvatiti bilo šta da se zna da barem postoji mezar i da se vrati identitet stradalima”, rekla je Avdić.
Najmlađa ukopana žrtva je Kemo Ramić, koji je u momentu smrti imao 22 godine.
Selvedin Botić, koji je u to vrijeme bio osmogodišnji dječak, prisjeća se kako je njegova porodica u novembru 1992. godine, napustila svoj dom u Večićima i pridružila se koloni autobusa, dok je njegov otac Fikret krenuo s drugim muškarcima koji su planirali da kroz šumu pređu na teritoriju Travnika.
Njegov otac je krenuo prema Travniku ali je zarobljen i odveden u školu u Grabovici. Njegovi posmrtni ostaci kao i ostalih zarobljenih u toj koloni, do danas jos nisu pronađeni.
Presudama Haškog tribunala utvrđeno je kako je početkom oktobra 1992. „mali džep oko sela Večići, u kojem su Muslimani bili u većini, bilo jedino područje opštine Kotor Varoš koje nije bilo pod kontrolom VRS-a“.
Inace, snage specijalne srpske policije su 11. juna, iz Banja Luke u koordinaciji sa srpskim stanovništvom zaposjela grad i sve važne objekte u Kotor-Varoši i srusile demokratsku izabranu vlast sa izbora 1990. Svi stanovnici koji su se suprostavili novoj vlasti su bili izlozeni torturama, a okolna mjesta spaljena.
Nekoliko lokalnih bošnjačko mjesta se tada samoorganizuje da brani svoje kuće, nepriznajuci novopostavljenu sprsku vlast u Kotor Varosu. Medjutim, u nedostatku namirnica i naoruzanja gotovo vecina se povukla u selo Večići.
Srpska vojska je zatim okruzila selo Večići i svakodnevnim bombardovanjem svim vrstama artiljerije kao i zracnim napadima, ucinila opstanak sela nemogucim. U dogovoru sa VRS stanovnici okruzenog sela Večići odlucili su da napuste selo u novembru 1992.
Svi muskarci su krenuli preko šuma, da se probiju do Travnika, dok su zena i djeca napustile selo konvojem. Medjutim srpske snage su uspjele da presretnu jednu od kolona od 200 ljudi i provela ih u skolu u Grabovici.
Tu su razdvojeni muškarci od oko 50 žena i od tada im se gubi svaki trag.
U haskoj presudi Radoslavu Brdjaninu, ratnom lideru Autonomne regije Krajina (ARK), osuđenom na 30 godina zatvora za zločine protiv čovječnosti u BiH se navodi da se „još ni danas ne zna šta se desilo sa muškarcima koji su ostali u školi u Grabovici” i da se je Pretresno vijeće uvjerilo da su svi ubijeni.
BIRN